Τέλη της δεκαετίας του 1950 και ο Ψυχρός Πόλεμος ωθεί τις δύο τότε υπερδυνάμεις Η.Π.Α. και Ε.Σ.Σ.Δ. σε ένα αγώνα ταχύτητας απόκτησης πλεονεκτήματος σε περίπτωση σύρραξης. Το 1958 ιδρύεται η DARPA (Defense Advanced Research Projects Agency) σε μια προσπάθεια απάντησης στο ρωσικό επίτευγμα που ακούει στο όνομα Sputnik και ένα χρόνο πριν έχει αποτελέσει τον πρώτο τεχνητό δορυφόρο της γης.
Την ίδια περίπου εποχή ο Λέοναρντ Κλάινροκ του ΜΙΤ κάνει την PH.D. έρευνα του πάνω στο άγνωστο πεδίο μέχρι τότε των data networks.Το 1964 το διδακτορικό του εκδίδεται υπό τον τίτλο "Communication Nets". Το έργο του αναλύει τα δίκτυα μεταγωγής δεδομένων τα λεγόμενα Packet-Switched Networks, το οποίο αποτελεί ακόμα την βάση του ίντερνετ 50 χρόνια μετά. Ο εμπορικός κόσμος της εποχής δεν ήταν έτοιμος να υλοποιήσει κάτι τόσο μεγάλο αλλά αυτός επιμένει να εκδίδει τις έρευνές του πάνω στην τεχνολογία δικτύων ενώ από το 1963 εργάζεται ήδη στο UCLA και ανεβαίνει τις βαθμίδες ιεραρχίας με εξαιρετική ευκολία. Εκείνη την εποχή η μετονομασμένη ARPA (έβγαλε το D χωρίς όμως να αλλάξουν οι αρχικοί της στόχοι) ενδιαφέρεται για τα δίκτυα. Καλεί τον Κλάινροκ στην Ουάσινγκτον για να υλοποιήσει το ARPAnet, ένα κυβερνητικό δίκτυο το οποίο θα χρησιμοποιούσε την τεχνολογία της μεταγωγής πακέτων. Ο αρχικός στόχος ήταν να συνδεθούν οι υπερυπολογιστές της εποχής εκείνης.
Εκείνη την στιγμή πολλοί λίγοι είχαν καταλάβει τι είχε δημιουργηθεί. Αξίζει να σημειωθεί ότι παρά τον συνωστισμό που δημιουργείται δεν υπάρχει καμία καταγραφή από κάποιο μέσο του επιτεύγματος! Μοναδική απόδειξη αποτελεί το log book του IMP και η καταγραφή ότι επετεύχθη επικοινωνία host to host.
Από τον δεύτερο κιόλας χρόνο της λειτουργίας του δικτύου οι χρήστες έχουν επινοήσει το email έτσι το δίκτυο χρησιμοποιείται πολύ λιγότερο για να κάνουν remote login και πολύ περισσότερο για ανταλλαγή εργασιών, προγραμμάτων, απόψεων, νέων ακόμα και κουτσομπολιών καθώς έχει αποδειχτεί ένα πολύ αξιόπιστο και εξαιρετικά γρήγορο εργαλείο επικοινωνίας. Μέσα στην δεκαετία του 1970 το ARPAnet μεγαλώνει συνεχώς αφού καινούριοι κόμβοι προστίθενται στο δίκτυο και παύει πια να αποτελεί προνόμιο των ακαδημαϊκών χρηστών αφού η άναρχη δομή του δίνει δικαίωμα σε όποιον έχει υπολογιστή που μπορεί να ‘μιλήσει’ την γλώσσα δικτύου και έχει ένα λογαριασμό χρήστη σε κάποιον πανεπιστημιακό υπολογιστή να κάνει login και να χρησιμοποιήσει το δίκτυο.
Το 1974 εγκαινιάζεται και η εμπορική εκδοχή του ARPAnet με την ονομασία telnet ενώ το πρώτο εμπορικό τοπικό δίκτυο παρουσιάζεται από την Data Point το 1976 υπό την ονομασία ARCNET. Πολύ γρήγορα ακολουθούν το Ethernet από την Xerox και το Token Ring από την IBM ακολουθούν πολλοί άλλοι τύποι τοπικών δικτύων.
Η ιστορία ξεκινάει με τον προβληματισμό του τότε Υπουργείου Άμυνας των Η.Π.Α., για το πώς θα ήταν δυνατόν ακόμα και μετά από πυρηνική επίθεση η πολεμική αεροπορία να διατηρήσει τον έλεγχο των πυραύλων και των βομβαρδιστικών της. Το 1962 το project ανατίθεται στον Πολ Μπαράν της κρατικών συμφερόντων εταιρείας RAND. Το όλο σκεπτικό είναι απλό, θα πρέπει με κάποιον τρόπο να καταφέρει να αποκεντρώσει τα τρωτά στρατηγικά σημεία εντολών και να μπορεί να δίνει εντολές από απομακρυσμένα σημεία που είναι λιγότερο εύκολα να αποτελέσουν στόχο. Στόχος του υπουργείου άμυνας δηλαδή ήταν να καταφέρει να υλοποιήσει ένα δίκτυο το οποίο θα ένωνε με ομότιμους κλάδους, πόλεις, πολιτείες στρατόπεδα χωρίς να υπάρχει κάποιο κέντρο οργάνωσης υπό την έννοια εξυπηρετητή server το οποίο και θα αποτελούσε προφανή στόχο. Το μήνυμα που θα αποστέλλονταν σε μορφή πολλών πακέτων θα είχαν την διεύθυνση του αποστολέα και του παραλήπτη και θα ακολουθούσαν διάφορες διαδρομές ανάμεσα στους κόμβους του δικτύου. Όταν θα έφταναν στον προορισμό τους θα συναρμολογούνταν στην σωστή σειρά. Ο Μπαράν ονόμασε την ιδέα του hot potato routing. Αμέσως προέκυψε ένα πρόβλημα: δεν υπήρχε ένα δίκτυο τέτοιο ώστε να υλοποιηθεί το όλο project. Θα έπρεπε να φτιαχτεί από την αρχή...
Την ίδια περίπου εποχή ο Λέοναρντ Κλάινροκ του ΜΙΤ κάνει την PH.D. έρευνα του πάνω στο άγνωστο πεδίο μέχρι τότε των data networks.Το 1964 το διδακτορικό του εκδίδεται υπό τον τίτλο "Communication Nets". Το έργο του αναλύει τα δίκτυα μεταγωγής δεδομένων τα λεγόμενα Packet-Switched Networks, το οποίο αποτελεί ακόμα την βάση του ίντερνετ 50 χρόνια μετά. Ο εμπορικός κόσμος της εποχής δεν ήταν έτοιμος να υλοποιήσει κάτι τόσο μεγάλο αλλά αυτός επιμένει να εκδίδει τις έρευνές του πάνω στην τεχνολογία δικτύων ενώ από το 1963 εργάζεται ήδη στο UCLA και ανεβαίνει τις βαθμίδες ιεραρχίας με εξαιρετική ευκολία. Εκείνη την εποχή η μετονομασμένη ARPA (έβγαλε το D χωρίς όμως να αλλάξουν οι αρχικοί της στόχοι) ενδιαφέρεται για τα δίκτυα. Καλεί τον Κλάινροκ στην Ουάσινγκτον για να υλοποιήσει το ARPAnet, ένα κυβερνητικό δίκτυο το οποίο θα χρησιμοποιούσε την τεχνολογία της μεταγωγής πακέτων. Ο αρχικός στόχος ήταν να συνδεθούν οι υπερυπολογιστές της εποχής εκείνης.Κάτι έλειπε όμως ακόμα σε επίπεδο hardware, αυτό ήταν οι συνδετικοί κρίκοι ανάμεσα στου υπερυπολογιστές που θα αναλάμβαναν τον τεμαχισμό την διευθυνσηοδότηση και τον ανασχηματισμό των πακέτων. Το Switch δηλαδή. Τον Ιανουάριο του 1969 λοιπόν η εταιρία BBN (από τα αρχικά των ιδρυτών της Bolt, Beranek και Newman) που εδρεύει στο Κέμπριτζ κερδίζει τον διαγωνισμό για τον σχεδιασμό, ανάπτυξης και υλοποίησης του πρώτου switch. Η δουλεία τους ήταν να φτιάξουν ένα υπολογιστή ο οποίος θα συμπεριφέρονταν σαν κόμβος. Την βάση του συστήματος αποτέλεσε ένας Honeywell υπολογιστής στον οποίο ‘χτίστηκε’ πάνω του το switch-μεγέθους ενός ψυγείου. Μέσα στον ίδιο χρόνο το switch ήταν έτοιμο και αφού πήρε την επίσημη ονομασία του Interface Message Processor (IMP) μεταφέρθηκε στο UCLA. Ένα μήνα αργότερα ακόμα ένα δεύτερο IMP ήταν έτοιμο και πήρε την θέση του στο Stanford Research Institute. Όλα πλέον ήταν έτοιμα για την μεγάλη μέρα.
29 Οκτωβρίου 1969Πλήθος κόσμου βρίσκεται πίσω από δυο οθόνες η μία στο UCLA και η άλλη στο Stanford καθώς θα γίνει η πρώτη απόπειρα σύνδεσης των δύο υπερυπολογιστών. Αυτό που θα προσπαθήσουν να στείλουν από το UCLA είναι ένα ‘log’ και το σύστημα είναι αρκετά έξυπνα προγραμματισμένο ώστε να προσθέσει ‘in’ για να φτιάξει την εντολή ‘login’. Υπάρχει παράλληλη τηλεφωνική σύνδεση και η διαδικασία ξεκινάει. Το πρώτο γράμμα που αποστέλλεται είναι το “l”. Τηλεφωνικά γίνεται η παρακολούθηση του ‘εγχειρήματος’:
- Έστειλα ένα ‘l’, το πήρες;
- Πήρα ένα ‘l’.
- Έστειλα ένα ‘ο’, το πήρες;
- Πήρα ένα ‘ο’.
Μόλις το UCLA προσπαθεί να στείλει και το ‘g’ το σύστημα crashάρει... Η δεύτερη προσπάθεια όμως στέφεται από απόλυτη επιτυχία!
Εκείνη την στιγμή πολλοί λίγοι είχαν καταλάβει τι είχε δημιουργηθεί. Αξίζει να σημειωθεί ότι παρά τον συνωστισμό που δημιουργείται δεν υπάρχει καμία καταγραφή από κάποιο μέσο του επιτεύγματος! Μοναδική απόδειξη αποτελεί το log book του IMP και η καταγραφή ότι επετεύχθη επικοινωνία host to host.Μέχρι τον Δεκέμβριο του 1969 ακόμα δύο κόμβοι αυτός της UC Santa Barbara και ο University of Utah είχαν προσαρτηθεί στο δίκτυο ανεβάζοντας τον συνολικό αριθμό των κόμβων σε τέσσερις. Το 1971 παρουσιάζονται 15 κόμβοι ενώ μέχρι το 1972 οι κόμβοι έχουν γίνει 37. Κατασκευαστικά το IMP μπορούσε να εξυπηρετήσει μέχρι 64 κόμβους για ένα μόνο δίκτυο.
Από τον δεύτερο κιόλας χρόνο της λειτουργίας του δικτύου οι χρήστες έχουν επινοήσει το email έτσι το δίκτυο χρησιμοποιείται πολύ λιγότερο για να κάνουν remote login και πολύ περισσότερο για ανταλλαγή εργασιών, προγραμμάτων, απόψεων, νέων ακόμα και κουτσομπολιών καθώς έχει αποδειχτεί ένα πολύ αξιόπιστο και εξαιρετικά γρήγορο εργαλείο επικοινωνίας. Μέσα στην δεκαετία του 1970 το ARPAnet μεγαλώνει συνεχώς αφού καινούριοι κόμβοι προστίθενται στο δίκτυο και παύει πια να αποτελεί προνόμιο των ακαδημαϊκών χρηστών αφού η άναρχη δομή του δίνει δικαίωμα σε όποιον έχει υπολογιστή που μπορεί να ‘μιλήσει’ την γλώσσα δικτύου και έχει ένα λογαριασμό χρήστη σε κάποιον πανεπιστημιακό υπολογιστή να κάνει login και να χρησιμοποιήσει το δίκτυο.Στις αρχές του 1970 αρχίζει να αναπτύσσεται το πρωτόκολλο επικοινωνίας TCP/IP το οποίο και θα αντικαταστήσει το αρχικό πρωτόκολλο του ARPAnet NCP (Network Control Protocol). Το πλεονέκτημα του TCP/IP ήταν ότι έδινε πολύ μεγαλύτερη ευελιξία στην επικοινωνία των επί μέρους τοπικών δικτύων, παράλληλα μέσα στο 1970 καταγράφεται πρώτη φορά η λέξη internet (ναι! για αυτό μιλάμε τόση ώρα).
Το 1974 εγκαινιάζεται και η εμπορική εκδοχή του ARPAnet με την ονομασία telnet ενώ το πρώτο εμπορικό τοπικό δίκτυο παρουσιάζεται από την Data Point το 1976 υπό την ονομασία ARCNET. Πολύ γρήγορα ακολουθούν το Ethernet από την Xerox και το Token Ring από την IBM ακολουθούν πολλοί άλλοι τύποι τοπικών δικτύων.Το 1983 το ARPAnet χωρίζεται σε δύο κομμάτια. Το MILNET που είναι καθαρά στρατιωτικό με πολύ αυστηρό έλεγχο πρόσβασης και το ακαδημαϊκό ARPAnet που δίνει πρόσβαση σε ένα ευρύτερο κοινό.
Το 1990, ο Τιμ Μπέρνερς Λι ανέπτυξε τη γλώσσα HTML, η οποία βασίζεται στο hypertext και σχεδίασε τον παγκόσμιο ιστό (WWW / World Wide Web) στο Ερευνητικό Κέντρο Φυσικής CERN, έξω από τη Γενεύη. Ο Μπέρνερς Λι χάρισε στο διαδίκτυο τη σημερινή του μορφή και άνοιξε το δρόμο για τη μαζική παγκόσμια χρήση του. Η δύναμη του Web είναι ότι κάτω από έναν εύχρηστο τρόπο λειτουργίας ενοποιεί πολλά πρωτόκολλα και υπηρεσίες.
Μετά την άρση του περιορισμού στην εμπορική χρήση του δικτύου, το 1991, η ανάπτυξη του ίντερνετ πραγματοποιήθηκε με εκθετικούς ρυθμούς. Ως τότε, το ίντερνετ ήταν περιορισμένο σε ερευνητική, εκπαιδευτική και κυβερνητική χρήση. Οι εμπορικές χρήσεις του διαδικτύου απαγορεύονταν, εκτός αν εξυπηρετούσαν άμεσα τους στόχους της έρευνας και της εκπαίδευσης.
Το 1993 το CERN παρουσίασε το πλοηγητή σελίδων. To 1994 ο Μαρκ Αντρίσεν σχεδίασε ένα γραφικό εργαλείο για το World Wide Web, το Mosaic για τα Windows. Αποτέλεσε το πιο πετυχημένο πρόγραμμα πλοήγησης του World Wide Web, εξέλιξη του οποίου αποτέλεσε ο Netscape. Και οι δύο έδιναν τη δυνατότητα ανταλλαγής σελίδων με γραφικές αναπαραστάσεις.
Τα υπόλοιπα είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλους μας…
Πηγή: oem.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου